Ebu Said el-Hudrî (r.a.) anlatıyor:
Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurur.
“Kim helâl lokma yer, İslâm nizamına (Sünnet’e) göre yaşar ve insanlar da onun kötülüklerinden emin olurlarsa, o kişi cennete girer.”
Bir adam:
-Ya Rasulullah, bu gün bu özellikte kişiler halk arasında pek çoktur, dedi.
Rasulullah (s.a.s.):
“Benden sonraki asırlarda da bu özellikte kimseler bulunacaktır!” buyurdu.[1]
Önderimiz ve hayat örneğimiz Rasulullah (s.a.s.)’in bu beyanlarında cennete girecek mü’min müslüman kişinin üç özelliği yer almıştır…
1) Helâl lokma yemek.
Ebu Hüreyre (r.a.)dan
Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurur.
“Ey insanlar, şübhesiz Allah temizdir. Temizden başka bir şey kabul etmez. Allah, mü’minlere de Rasullere emrettiği şeyi emreder:
“Ey Rasuller, güzel ve temiz (helâl) olan şeylerden yiyin ve salih amellerde bulunun. Çünkü gerçekten Ben, yapmakta olduklarınızı biliyorum.”(Mü’minun, 23/51)
(Diğer bir ayette:)
“Ey iman edenler, size rızık olarak verdiğimiz şeylerin (helâl ve) temiz olanlarından yiyin.”(Bakara, 2/172) buyurmuştur.[2]
2) İslâm nizamına (Sünnet’e) göre yaşamak.
Rabbimiz Allah Teâlâ şöyle buyuruyor:
“Allah kimin göğsünü İslâm’a açmışsa, artık o, Rabbinden bir nûr üzerindedir, (öyle) değil mi?”[3]
“Allah, kimi hidayete erdirmek isterse, onun göğsünü İslâm’a açar.”[4]
“Hiç şübhesiz din, Allah katında İslâm’dır.”[5]
“Kim İslâm’dan başka bir din ararsa (veya benimserse) asla ondan kabul edilmez. O, ahirette de kayba uğrayanlardandır.”[6]
“Bu, Benim dosdoğru olan yolumdur. Şu hâlde ona uyun. Sizi, O’nun yolundan ayıracak (başka) yollara uymayın. Bununla size tavsiye etti, umulur ki, korkup sakınırsınız.”[7]
3) İnsanların, kötülüğünden emin olması.
Ebu Musa (r.a.) anlatıyor:
-Ya Rasulullah, müslümanların hangisi efdaldır? diye sordular.
Rasulullah (s.a.s):
“Müslümanlar, dilinden ve elinden selâmette kalandır.” buyurdu.[8]
Ebu Hüreyre (r.a.)’dan.
Rasulullah (s.a.s) şöyle buyurur:
“Müslüman, dilinden ve elinden müslümanların selâmet bulduğu kişidir. Mü’min, insanların canları ve malları hususunda emniyet ettikleri kişidir.”[9]
[1] Sünen-i Tirmizî, Kitabu Sıfatu’l-Kıyame, B.22, Hds.2640.
Kuzâî, Şihâbü’l-Ahbâr, Sh.127, Hds.397.(Benzer hadis)
[2] Sahih-i Müslim, Kitabu’z-Zekat, B.19, Hds.65.
Sünen-i Tirmizî, Kitabu Tefsiru’l-Kur’ân, B.3, Hds.3173/1.
Sünen-i Dârîmî, Kitabu’r-Rikak, B.9, Hds.2720.
Abdullah ibnü’l-Mübarek, Kitabü’z-Zühd, Sh.108, Hds.456.
Ayrıca bkz. Ahmed b. Hanbel, Müsned, C.2, Sh.328.
[3] Zümer, 39/22.
[4] En’âm, 6/125.
[5] Â-li İmrân, 3/19.
[6] Âl-i İmran, 3/85.
[7] En’âm, 6/153.
[8] Sahih-i Buhârî, Kitabu’l-İman, B.4, Hds.4.
Sahih-i Müslim, Kitabu’l-İman, B.14, Hds.64,66.
Sünen-i Tirmizî, Kitabu’l-İman, B.12, Hds.2763.
Kitabu Sıfatu’l-Kıyame, B.17, Hds.2619.
Sünen-i Neseî, Kitabu’l-İman, B.11, Hds.4966.
Sünen-i Dârimî, Kitabu’r-Rikak, B.4, Hds.2715.
[9] Sünen-i Tirmizî, Kitabu’l-İman, B.12, Hds.2762.
Sünen-i Neseî, Kitabu’l-İman, B.8, Hds.4962.
