İmam Şafiî dedi ki: “Allah-u Teâlâ’nın dinine ihlasla teslim olan bir insanın, tek bir meselesi bile yok ki, Allah Teâlâ (c.c.) kitabında çözümünü ve hidayete götürücü de­lilini göstermemiş olsun!” Yani her meselenin çözümü ve hidayete götürücü delili mevcuddur.[1]

Vasat ve insanların içinden en hayırlı olarak çıkarı­lan ümmet için birer rahmet olan müttakî ve âdil mücte-hid ulemâdan İmam Şafiî (rh.a) böyle buyuruyor. Hayatın tüm ihtiyaçlarına cevab verecek ve tüm problemlerini çö­zecek deliller, hayat rehberimiz olan Kur’ân-ı Kerîm’de mevcuddur… Bu deliller, Allah’ın dinine, yani İslâm’a ihlas ile teslim olmuş mü’min muvahhidler için yeterlidir. Çünkü hiç bir noksanlık söz konusu değil ve her yönüyle mükemmel bir nizâmıdır… Zerreden kürreye, kurudan ya­şa tüm hayatî meseleler dile gelmiş ve izah edilmiştir… Rabbimiz Allah’ın Kur’ân-ı Kerîm’de buyurdukların!, Ön­derimiz Rasuiullah (s.a.s.), olması gerektiği şekilde yaşa­yarak ümmet için hayat örneği olmuştur…

Rabbimiz Allah (c.c.) şöyle buyurur:

“Elif-Lâm-Mim, İşte o Kitab, kendisinde hiç bir şübhe yoktur, mütta­kîler için yol göstericidir.[2]

Ebu Salih ve Said b. Cubeyr’in rivayetiyle İbn Abbas (r.a.) ” Elif Lam Mim hakkında: “Bu, “Ben, en iyi bilen Allahım” demektir”, demiştir.

Dahhak ise:

“Elif, Allah’a, Lâm Cebrail’e, Mim, Muhammed’e de­lâlet eder. Yani Allah Teâlâ, Cebrail (a.s.)’ın lisanı ile kitabını Muhammed (s.a.s.)’e indirmiştir, demektir”, demiştir. [3]

Allahu âlem bi’s-sevab. En iyi bilen Rabbimiz Allah tarafından, Cebrail (a.s.) aracılığı ile önderimiz Rasulullah (s.a.s.)’e indirilen ve içinde hiç bir şübhe olmayan, yalnızca müttakîlere hidayet rehberi olan Kur’ân-ı Kerim, yegane düsturumuz, yani anayasamızdır…

Yegâne anayasamız olan Kur’ân-i Kerim, yalnızca O’na iman eden ve gereği gibi itaati göstererek amel eden müttakîler için hidayet rehberi, yani yol gösterendir… Çünkü Kur’ân-ı Kerîm’i gereği gibi ancak müttakîler anlar ve amel eder…

Kur’ân, kâfirlerin, müşriklerin rehberi olmadığı gibi, zâlim ve fasıklar da, istikâmetten saptıkları için Kur’ân-ı Kerim’i kendilerine rehber etmemişlerdir… Zalimler ve fasıklar, her ne kadar iman noktasında, imanlarına şirk karıştırmamışlarsa da, amel noktasındaki sapmaları, Kur’ân’ı anlamalarını ve gereğini yerine getirmelerini engellemektedir… Bundan dolayı içinde hiç bir şübhe bu­lunmayan Kitabullah, yâni Kur’ân-i Kerîm, müttakîlerin hidayet rehberidir… Ancak muttaki mü’min muvahhidler, gerektiği şekilde sapasağlam bir imanla inanır ve tüm

kânlarını zorlayarak, inandıklarını hayatlarına tatbik ederler…

Bu ilâhî Kitab, yani Kur’ân, O’na inanan, O’nun reh­berliğini kabul eden tüm insanları, şirk, küfür, bid’at ve hurafe karanlıklarından nura çıkarmak için inzal edilmiş­tir… Bütün insanlar, Kur’ân’a muhatabdırlar. Kur’ân, in­sanların her birilerine her topluluğuna aynı vaad ile hitab etmektedir: İman edin ve karanlıklardan kurtulup nura kavuşun!..

“Bu Kur’ân, muhakkak ve elbette Âlemlerin Rabbi katından indirilmiştir.[4]diye buyuran Rabbimiz Allah şöyle buyurur:

“Elif-Lâm-Râ. Bu, bir kitabtır ki, Rabbinin izniyle insanları karanlıklardan nura, o güçlü ve övgüye lâyık o-lanın yoluna çıkarman için sana indirdik.[5]

Kendisine, Kur’ân-ı Kerîm indirilen önderimiz Rasu-lullah (s.a.s), bu ilâhî anayasa ile insanları karanlıklardan nura çıkarmak için vazifeli kılınmıştır… Bu ilâhî beyan­dan ayrıca şu gerçek anlaşılmaktadır ki, Kur’ân ve Rasu-lullah (s.a.s.), beraberce insanları karanlıklardan nura çı­karmaya yetkili kılınmıştır: Allah (c.c.) onlara, yani in­sanlara birbirinden ayrılmaz iki rehber göndermiştir… Bi­risi, Allah’ın kelâmı olan Kur’ân-ı Kerîm, diğeri Allah’ın son Nebisi ve son Rasulü olan Hz. Muhammed Mustafa (s.a.s.)!.. Allah’ın izniyle Rasulullah (s.a.s.), hidayet reh­beri, hayat anayasası Kur’ân-ı Kerîm ile insanlık âlemini, her türlü karanlıklardan, yani küfür, şirk, bid’at, hurafe, beşerî ideolojiler, şeytanî ve tağutî fikirlerden kurtarıp i-man, Tevhid, salih amel ve en faziletli ahlâk nuruna ulaş­tıracaktır… Çünkü şirkin ve küfrün, yani tağutî ideolojile­rin her türlüsü, fıtrata aykırı olup zulemâttır!… Bu zulemattan kurtulmak için Kur’ân nuruna ve Sünnet aydınlığı­na ihtiyaç vardır… Rabbimiz Allah (c.c), biz insan kullan için bu nuru göndermiş ve aydınlık yol besbelli olmuş­tur…

Şöyle buyurur Rabbimiz Allah:

“Hiç şübhesiz o (Kur’ân), şerefli bir elçinin kesin sö­züdür.

O, bir şairin sözü değildir. Ne kadar az inanıyorsu­nuz?

Bir kâhinin de sözü değildir. Ne kadar az öğüt alıp düşünüyorsunuz?

Âlemlerin Rabbi’nden bir indirilmedir.

Eğer O, bize karşı bazı sözleri uydurup söylemiş ol­saydı,

Muhakkak O’nun sağ elini (bütün güç ve kudretini) çekip-alıverirdik.

Sonra O’nun can damarım elbette keserdik. O zaman sizden hiç kimse araya girerek bunu, Kendisinden engelleyip uzaklaştıramazdı.

Çünkü O (Kur’ân, Allah’dan sakınan) müttakîler için bir öğüttür.[6]

O Kur’ân, bir şâirin veya bir kâhinin, yani büyücü­nün, sihirbazın veya gaybdan haber aldığı boş yere iddia eden bir yalancının sözü değildir!… O, şerefli bir elçinin kesin sözüdür, yani Alİah’dan aldığını Rasulullah (s.a.s.)’e getiren Cebrail’in bildirdiği kesin vahiydir… Bu konuda insanlar, çok az düşünüyor ve çok az öğüt alıyorlar… Ger­çekten iman edenlerin azınlıkta olduğu düşünülecek olur­sa, bu hakikat apaçık anlaşılır…

Alemlerin Rabbinden indirilme olan Kur’ân-ı Kerîm, bir insan veya başka bir yaratığın sözü değildir… O’nu, in­sanlara ulaştırmakla vazifeli kılınan örnek ve önder şahsiyet Rasulullah (s.a.s.), bu İlâhî vahye ne bir şeykatabilir, ne de bir şey çıkarabilirdi. Buna, hiç bir vakit ne yetkisi vardı, ne de imkânı!… İşte ilâhî tehdid:

“Eğer O, bize karşı bazı sözleri uydurup söylemiş ol­saydı,

Muhakkak O’nun sağ elini (bütün güç ve kudretini) çekip ahverdik.

Sonra O’nun can damarını elbette keserdik.”

Kur’ân, Kelamullah’dır. Mü’min muvahhidler bunu, böyle kabul eder, iman ederler!.. İman etmeyen ve iman etmemekte direnen o günün müşrik ve kâfirleri ile bugü­nün böyle laik ve demokratları, Kur’ân’ı -hâşâ- Rasulullah (s.a.s.)’in kendi sözleri ve kendi felsefesinin beyanı olarak kabul ederler…[7] Dünkü ehl-i küfür ve ehl-i şirkin iddiaları ile günümüzün gayr-ı müslimlerinin, yani Allah’ı yega­ne kanun koyucu, hakimiyetin kayıtsız ve şartsız sahibi, Rasulullah (s.a.s.)’i yegane hayat önderi, Kur’ân-ı Kerîm’i değişmez, geri bırakılmaz, bir tarafa konulmaz, yalnızca kabul edilip O’nunla amel edilen temel yasa ve İslâm’ı da hayat nizamı olarak kabul etmeyenlerin iddialarının aynı olduğu görülmektedir. Çünkü, “küfür, tek millettir.” A-sırların geçmesi, çağların değişmesi, küfür cephesini de­ğiştirmez ve ehli küfrün karakterinde bir değişme olmaz. Her zaman ve her mekânda küfür cephesinde yeni bir şe­yin olmadığı anlaşılmıştır…

Rabbimiz Allah, anayasamız olan Kur’ân’m indiriliş hikmetini ve önderimiz Rasulullah (s.a.s.)’in de vazifesini şöyle beyan buyuruyor:

“(O Peygamberleri) apaçık deliller ve Kitablarla (gönderdik). Sana da zikri (Kur’ân’ı) indirdik ki, insanlara kendileri için indirilenleri acıklayasın ve onlara da iyice Q düşünsünler diye.[8]

.Biz, Kitabı sana, her şeyin açıklayıcısı, müslümanlara da bir hidayet, bir rahmet ve bir müjde olarak in­dirdik. [9]

İnsanlar, iyice düşünsünler ve hakkı bulup, kabul e-dip kavrasınlar diye indirilen hayat rehberimiz Kur’ân-ı Kerîm, Rasulullah (s.a.s.) tarafından açıklanmıştır… Kur-‘ân’ı insanlara, gereği gibi açıklanması ruhsatı ve emri Rasulullah (s.a.s.)’e verilmiştir… Bu ayet-i kerimeden de apaçık anlaşıldığı gibi, Kur’ân’ı anlamak, kavramak ve

O’nunla amel etmek isteyenler, Rasulullah (s.a.s.)’in Kur’ân-ı Kerim’i açıklamalarına mutlaka ihtiyaçları var­dır… Hiç bir mü’min muvahhid, bu açıklamalardan müs­tağni olamaz!… Kur’ân, Rabbimiz Allah tarafından indi­rildi ve aynı zamanda bu vahiy ile Rasulullah (s.a.s.)’in a-çıklamaîan, müslümanlar için bir hidayet, bir rahmet ve bir müjdedir… Zaten Rasulullah (s.a.s.)’in kendisi âlemle­re bir rahmettir. Bunun için Rabbimiz Allah (c.c):

“Biz, seni âlemler için yalnızca bir rahmet olarak gönderdik[10]buyurmaktadır. Bundan dolayı Rasulullah (s.a.s.)’in sahih Sünneti, Kur’ân-ı Kerîm’in hayata tatbik şeklinden başka bir şey değildir…

“Biz, Kitab’ta hiç bir şeyi noksan bırakmadık! [11] di­ye buyuran Rabbimiz, Rasulullah (s.a.s.)’e de şöyle buyurur:

“Böylece sana da Biz, kendi emrimizden bir ruh vahyettik. Sen, Kitab nedir, iman nedir biliniyordun. An­cak Biz onu, bir nur kıldık. Onunla kullarımızdan dile­diklerimizi hidayete erdiririz. Şübhesiz sen, dosdoğru olan bir yola yöneltip iletiyorsun.

Göklerde ve yerde bulunanların tümü kendisine aid ilan Allah’ın yoluna. Haberiniz olsun işler Allah’a döner. [12]

Kitab nedir, İman nedir bilmeyen ümmî bir Rasul ve mmî bir Nebî, hem de Rasullerin sonuncusu ve Nebile­rin sonuncusu: Rasulullah Muhammed (s.a.s.)!.. Rabbimiz Alİah, kendi emrinden O’na bir vahiy bir ruh vahyetti ve O’na kitab indirdi. Öyle bir kitab ki, hakikati yakalamaya çalışan bütün kitabların, kendisine başvurdukları ana kay­nak kitab… Hakikatin tek kaynağı… Bozulmamış vs bo­zulmayacak biricik eser, hem de ilâhî eser… Mü’min muvahhidlerin yegane anayasası… Hidayet rehberi… Ve O’nu Rabbimizden alan son Rasul ve son Nebî, insanları bu hi­dayet rehberi ve hayat anayasasıyla dosdoğru yola yönel­tip götürmektedir… Kendisine iman eden ve itaatte bulu­nan mü’min muvahhidlerin hayatî tüm ihtiyaçlarına cevab veren ve problemlerinin her türlüsünü hangi çağda olursa olsun en mükemmel bir şekilde çözen Kur’ân ve Sünnet’in insanları yöneltip ulaştırdıkları yol, milkin ve mülkün sa­hibi Allah’ın yoludur!…

Kur’ân-ı Kerîm’in, Alemlerin Rabbi Allah tarafından, Rasulullah (s.a.s.)’e vahyedildiğinde şübhesi olanları, yani Kur’ân’ın Allah sözü olmayıp (hâşâ) insan/beşer sözü ol­duğunu iddia edenleri, Allah Teâlâ isbata davet ediyor… O, müşrik ve kâfirlere meydan okuyor… Günün ifadesiyle lâik ve demokrat zihniyetin Kur’ân hakkındaki şeytanî dü­şüncelerini ve yersiz şübhelerini apaçık sergiliyor!… Şöyle buyuruyor Rabbimiz Allah: “Eğer kulumuza (Muhammed’e) indirdiğimiz Kur’ân-‘dan şübhede iseniz, haydi siz de O’nun benzerinden (fesa­hat ve belagatta ona eş) bir sûre getirin de, Allah’dan baş­ka şahidlerinizi (putlarınızı, şâir ve âlimlerinizi) de yar­dıma çağırın. Şayet (bu, beşer kelâmıdır) sözünde sâdık (doğru söyleyen) kimseler iseniz.

Bunu yapamazsanız (bir sûreye eş getiremezsiniz) -ki, hiç bir zaman yapamayacaksınız- Artık o ateşten ssfkı-•    nın ki, onun tutuşturucu odunu, insanlarla taşlardır. O (ateş) kâfirler için hazırlanmıştır.[13]

Mü’min muvahhidlerin tek ve eşsiz anayasası Kur’ân-ı Kerîm, kıyamete kadar bütün insanlık âlemi için yegane kurtuluş rehberi ve reçetesidİr…

Değişmez ve değiştirilmesi teklif edilemez, ne kadar zaman geçerse geçsin, hangi çağda olursa olsun eskimez ve ilk değerinden hiç bir şey kaybetmez, son değeri diye bir şeyi olmaz, her zaman ilk değerinde olan anayasamız Kur’ân-i Kerîm tüm insanlık âleminin biricik mutluluk kaynağıdır…

O’na inanmayan ve itibar etmeyen geçmiş asırların kâfir ve müşriklerin, münafık ve mürtedlerin perişan, rezil ve zelil oldukları gibi, içinde yaşadığımız çağın ve gele­cekte yaşanacak olan çağlardaki kâfir ve müşrikler de, re­zalet ve zillet içindedirler, aynı şekilde olmaya devam e-decektirler… Çünkü onlar, insanları ve içinde yaşadığı ortamı yaratan, yarattığı insan kullarının nasıl mutlu ola­cağını bildiği için onların fıtratlarına uygun nizâmı indirip Peygamberleri  vasıtasıyla insanlara açıklayan Allah’ın kurtuluş reçetesini, hayat rehberini bırakıp, bunca bilgi-sizlikleriyle, Kur’ân’ın yerine geçirmek gayesiyle heva ve heveslerinden kaynaklanan anayasalar yaptılar. İnsanları ve şartları tanımayan, yarının ne olacağını bilemeyen ve bilmek konusunda hiç bir yetkisi bulunmayan bu âcizlerin yaptıkları anayasalar, insanlara hiç bîr zaman mutluluk getirmediği gibi, her gün zevklerine ve menfaatlanna uy­gun bir şekilde değiştirmeye devam ettiler… Çünkü yaşa­dığımız atmosferde, lâik ve demokratik zihniyetin kavra-yamayacağı bir çok hikmetler vardır…Ve yine onlarda bulunan anlayışın kavrayamayacağı bir çok şartların de­ğişmesi söz konusudur… Bütün bunları hesaba katma yet­ki ve imkânına sahib olamadıkları ve dahi olamayacakları için, yaptıkları anayasalar günübirlik ve yarınlardan mah­rumdur… Bundan dolayı insanlığa bir mutluluk, bir kur­tuluş yolu sunamıyorlar… Böyle bir iddia ile ortaya çıkı­yor, ama çok kısa bir zamanda iddiaların boş ve çürüî: ol­duğu, körlerin bile fark edeceği bir şekilde apaçık oraya Çıkıyor…

İşte o zaman inkâr da etseler, onların da yegane Rabbİ Alİah Teâlâ’ya karşı baş kaldırmalarının, isyan etmelerinin acı faturasını ödemek zorunda katıyorlar… Ya­şanılan toplumda ne huzur kalıyor, ne de saadet… Her anları kargaşa her anları dert… Birbirine düşman oluyor devlet ile ferd… Anarşi, terör, fâil-i mechûl cinayetler, te­dirginlikler, güvensizlikler ve yaşama sevincini yitiren birbirinden nefret eden bir toplum…

Ekonomisi çökmüş, alın terinin değeri düşmüş, sö­mürülen ve battıkça batan bir toplum…

Her zamanda olduğu gibi, böyle bir zaman ve du­rumda yine kurtuluş İslâm’da… Yegâne Rab Allah, önder Rasulullah (s.a.s.) ve kurtuluş reçetesi Kur’ân-ı Kerîm!..

“Hamd, o Allah’a mahsustur ki, kulu Muhammed’e Kur’ân’ı indirdi. Onun mânâ ve lafzında bir çarpıklık yapmadı.

Dosdoğru (bir kitabtır) ki, kendi katından şiddetli bir

azabla uyarıp-korkutmak ve salih amellerde bulunan mü’minlere müjde vermek için (onu indirdi), şübhesiz onlara güzel bir ecir vardır.[14]

İşgal altındaki İslâm topraklarında, lâiklik ve demok­rasi adına gayr-ı İslâmî iktidarları ellerinde tutan devletler ve hükümetler, müslüman oldukları iddiasında!… Hâki­miyet, yalnız ve yalnız Allah’a aid iken, hem de hiç bir kayıt ve şart olmadan, [15] hâkimiyetin, yâni egemenliğin Allah’a aid olmadığını, yani kânun koyucunun, anayasa va’zedicinin Allah olmadığını, hâkimiyetin kayıtsız şartsız milletin, yâni ulusun, halkın, insanların olduğunu ve ka­nun koyma hakkında onların adına millet vekillerinin ol­duğuna inanıyor ve inandıklanyla da malları, canları ba­hasına amel ediyorlar.! [16]

Lâik-demokratik ve gayr-ı İslâmî Türkiye Cumhuri-yeti’nin inancına ve zihniyetine göre kanun koyma, yani yasama Millet Meclisi’nin görevidir… Halkın, hür iradele­riyle seçtikleri millet vekilleri, onların adına kanun koyma ve kanunları iptal etme yetkisine sahihtirler… Millet vekilleri, kendilerini seçenler ve destekleyenlerden al­dıkları yetki ile mü’min muvahhidlerin anayasası olan Kur’ân-ı Kerîm’İ bir yana bırakıp onu, ama hiç mi hiç göz önünde bulundurmadan, hiç hesaba katmadan, kendi heva ve heveslerinden kaynaklanan, Kur’ân’ın yerine geçirdik­leri anayasalarına göre kanun yapma ve iptal etme yetki­sine sahib kılınmışlardır…

Kur’ân’ı ve Kur’ân’a iman edip onunla amel edenleri hesaba katmadıkları gibi, Kur’âriın da hesaba katılmasını, hatta tamamen olmasa bile kısmen göz önünde bulundu­rulmasını, bazı hayatî meselelerin Kur’ân’a uygun olmasının teküfıne bile tahammülleri yok olup böyle bir teklifi, devletin bütünlüğü ve vatanın bölünmezliğine karşı iş­lenmiş en büyük bir suç sayıyorlar… Böyle bir teklifte bulunanları ve bu doğrultuda çalışmak için fikren bir ara­ya gelenleri anarşist ve terörist kabul ediyor, onlara karşı emniyet güçlerini sevk ederek, yakalıyor, DGM’de yargı­lıyor ve zindanlara atıyorlar… Bütün bunlara rağmen, İs­lâm’a, Kur’ân’a ve mü’min muvahhidlere karşı bu şiddeti gösterenler, hâlâ müslümanlık iddiasında ve hâîâ Cuma camilerini dolduran milyonlarca insan onları müsİüman saymakta!… Aynı zamanda dualarıyla ve her türlü des­tekleriyle onlara yardım edip ayakta tutmaktadırlar!…

Ve Rabbirniz Allah buyurur:

“Onlar hâlâ Kur’ân’ın Allah kelâmı olduğunu ve mâ­nâsını düşünmeyecekler mi? Eğer O, Allah’dan başkası tarafından olsaydı, muhakkak ki, içinde birbirini tutmayan bir çok söz ve ifadeler bulunurdu.[17]

“Ey Rasulüm, bu Kur’ân’ı sana ancak insanların ayrı­lığa düştükleri din işlerini beyan etmek için ve iman ede­cek kimselere bir hidayet, bir rahmet olsun diye indirdik. [18]

“Celâlim hakkı için Biz, bu Kur’an’da insanlara (muhtaç oldukları) her çeşit misâli açık olarak beyan et­tik. İnsan ise, bâtıl ile düşmanlık ve münakaşa etmekle her şeyden fazladır. [19]

Mü’min muvahhidlerin anayasası Kur’ân-ı Kerîm’de, insanların ihtiyaç oldukları her şeyin onların menfaatine, orilarm mutluluğu ve sağlığına uygun olanı Rabbimiz Al­lah tarafından beyan edilmiş, çağlar içi ve çağlar üstü çö­zümleri dile gelmiştir… Kur’ân, zaman içinde değişmesi mümkün olmayan ve hiç bir zaman da buna ihtiyaç du­yulmadan bütün zamanlan ve mekânları kuşatıcı Allah kelâmıdır ve Allah (c.c.) tarafından koruma altına alınmıştır.

“Hiç şübhe yok ki, zikri (Kur’ân’ı) Biz indirdik, Biz!

Ve muhakkak onu, Biz koruyacağız! [20]

Ve bu İlâhî Kitab okununca susulmah, iyice dinlen­meli ve iman etmenin gereği olan itaat edilmelidir…

“Kur’ân okunduğu zaman, hemen onu dinleyin ve su­sun. Olur ki, merhamet edilirsiniz. [21]

Rabbimiz Allah’ın bizlere merhamet etmesini ve gü­nahlarımızın affedilmesini istiyorsak, Kur’ân’ı dinlemeli ve gereğiyle amel etmeliyiz. Kurtuluşumuz ve dünya ile ahiret saadetimizin yegane reçetesi budur…

Biricik önderimiz ve örneğimiz Rasulullah (s.a.s.), İmam Osman b. Affan (r.a.)’ın rivayetiyle mü’min muvah­hidlerin anayasası, hayat kaynağı Kur’ân-ı Kerim için şöyle buyurur:

“Muhakkak ki, en faziletli olanınız, Kur’ân’ı Öğrenen ve Öğretendir.[22]

En faziletli ve İlâhî Kitab’ ı öğrenen ve onunla inana­rak amel eden, ayrıca öğreten ve onunla inanılarak amel edilmesini sağlayandan başka bir fazilet ve faziletli olabi­lir mi?..

El-Haris b. el-A’ver’den rivayet edilmiştir. Dedi ki:

Mescide uğradım ve cemaatı bir takım konuşma (de-di-kodu)lara dalmış olarak buldum. Sonra AH (k.v.)’nin yanına girerek:

Ey mü’minlerin emiri, dedim, cemaatın dedi-kodu-lara daldıklarının farkında değil misin?

Bunun üzerine Ali:

Bunu, gerçekten yaptılar mı?, diye sordu.

Evet, dedim.

Ali (r.a.), şöyle dedi:

Bakınız ben, Rasulullah (s.a.s.)’den:

Dikkat ediniz! Bir (büyük) fitne kopacaktır!”, bu­yurduğunu İşittim.

Bunun üzerine:

Yâ Rasulullah, dedim, bu fitneden çıkış (kurtuluş) nasıi (olacak)tır?

Buyurdu ki:

“Allah’ın kitabı (na sarılmak), Sizden öncekilerin ta­rihi, sizden sonrakilerin haberi ve aranızdaki meselelerin hükmü ondadır. O, (hak ile bâtılı birbirinden ayıran) kesin bir hükümdür, saçma değildir. Her kim zorbalığından ötü­rü onu bırakırsa Allah, onu(n boynunu) kırar. Her kim hi­dayeti ondan başkasından ararsa Allah, onu delâlete düşü­rür. O, Allah’ın habl-i metin’i (sapasağlam ip)’dir. O zikri hakim (hikmet dolu sözler)dir. O, arzuların hakikatten saptıramadığı, dillerin iltibasa düşüremediği, ilim adamla­rının doymadığı, fazla tekrarlanmaktan eskimeyen ve acaibi (hayranlık veren tarafları) bitmeyen bir Kitabtır.

O, öyle bir Kitabtır ki, cinn (den bir grup), O’nu din­lediği zaman: “Biz, doğruluk ve olgunluğun yolunu göste­ren hayretamiz bir Kur’ân dinledik ve O’na derhal iman ettik.[23] demekten kendilerini alamadılar. Ona dayanarak konuşan, doğru söz söylemiştir. Onunla amei eden sevab kazanmış, ona dayanarak hüküm veren adalet etmiş ve ona davet eden, doğru yola hidayet edilmiş olur.”

Ey Aver, bu sözlere sahib ol. [24]

Cabir b. Abdillah (r.anhuma)’nın rivayetiyle Rasulul-lah (s.a.s.) şöyle buyurur:

“Size öyle bir şey bıraktım ki, ona sımsıkı sarılırsa-nız bir daha asia sapmazsınız: Size, Kitabullah’ı bıraktım. [25]

İmam Malik (rh.a.)’ın kaydıyla Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

“Size iki şey bırakıyorum. Bunlara sımsıkı bağlandı­ğınız müddetçe, asla doğru yoldan sapmayacaksınız. Bunlar: Allah’ın kitabı ve Peygamberinin Sünnetidir. [26]

Bir başka rivayetiyle Zeyd b. Erkam (r.a.)’ın nakliyle şöyle buyurur Rasulullah (s.a.s.):

“Ben, sizde (yek vücûd) bir şey bırakacağım ki, buna sarıldığınız takdirde, benden sonra asla dalâlete düşmeye­ceksiniz. İkisi de, birbirinden büyüktür: Gökten yere uza­nan bir ip (ilâhî nizâm) ofan Allah’ın kitabı ve yakınlarım, Ehl-i Beytim. Bu iki şey (kıyamet günü) havuz başında bana varıncaya kadar birbirinden zinhar ayrılmayacaklar­dır. Bunlar hakkında bana nasıl halef olacağınıza dikkat edin!..[27]

Önderimiz Rasulullah (s.a.s.) tarafından bize bırakı­lan miras: Allah’ın kitabı Kur’ân-ı Kerîm, Rasulullah’ın Sünneti ve Rasulullah’ın Ehl-i Beyti, Rasulullah (s.a.s.)’e gereği gibi varis olmanız lâzımdır!….

Kur’ân-ı Kerim, gökten yere uzanan, Allah’ın sapa­sağlam ipidir ve bu Allah’ın ipine sımsıkı yapışmamız, onu korumamız ve onu bırakmamamız imanımızın gereği­dir. Şöyle buyurur Rabbimiz Allah

“Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı yapışın. Dağılıp ay­rılmayın… [28]

Ve selefimiz olan Ashab-ı Kiram’ın (Allah cümle­sinden razı olsun), Kur’ân’a karşı tavırlarına bir göz ata­lım. Anayasamız olan Kur’ân-ı Kerîm’i nasıl anlıyor ve uyguluyorlardı?..

Hz. Muaz b. Cebel (r.a.)’m ashabından Humus hal­kından bazı kimselerden rivayet edildiğine göre Rasulul­lah (s.a.s.), Muaz’i Yemen’e göndermek istediği vakit şöyle buyurdu:

“Sana bir dâva arzedildiğinde nasıl hükmedeceksin?”

Muaz:

Allah’ın kitabı ile hükmedeceğim, cevabını verdi.

Rasulullah (s.a.s.):

“Eğer Allah’ın kitabında bulamazsan ne yaparsın?”

Muaz:

Rasulullah Sünnetiyle hükmederim, dedi.

Rasulullah (s.a.s.):

Eğer Rasulullah’ın Sünnetinde bulamazsan ne ya­parsın?”, dedi.

Muaz:

Reyimle ictihadda bulunurum. Çalışmamda kusur etmemeye gayret ederim, dedi.

Bunun üzerine Rasulullah (s.a.s.), Muaz’ın göğsüne vurdu ve:

“Allah’a hamdolsun ki, Allah’ın Rasulünün elçisini. Rasulullah’ın razı olacağı şeye muvafık kıldı.”, buyurdu.[29]

Nâfî b. Abdulharis, Usfan’da Ömer’e rastlamış. Ömer, kendisini Mekke’ye vali tayin etmişti.

Ömer, O’na:

Bu vadi halkına kimi memur tayin ettin?, diye sor­muş.

Oda:

İbn Ebza’yı cevabını vermiş.

Ömer:

İbn Ebza kimdir?, deyince,

Vali:

Bizin azâdldarımızdan biridir, cevabını vermiş.

Bunun üzerine Ömer:

Sen onların üzerine bir âzâdlığı memur ettin ha?, demiş.

Vali:

Ama o, Allah azze ve celle’nin Kitabını okur, bütün farzları da bilir, demiş.

Ömer:

“Allah, bu Kitabla bazı kavimleri yükseltir, bir ta­kımlarını da alçaltır.”

Dikkat et! Rasulullah (s.a.s.) buyurdu, demiş [30]

Ve biz mü’min muvahhidleri uyarıyor önderimiz Ra­sulullah (s.a.s.). Ebu Hüreyre (r.a.)’ın rivayetiyle Rasulul­lah (s.a.s.) şöyle buyurur:

Kur’ân ayetleri üzerinde (şübhe derecesinde) müna­kaşa küfürdür. [31]

Cundeb b. Abdullah (r.a.)’ın rivayetiyle şöyle buyur­du Rasulullah (s.a.s.):

“Kur’ân’ı, kalbleriniz onun üzerinde birleştiği müd­detçe okuyunuz! O’nun. hakkında ihtilafa düştünüz mü, hemen kalkın (oradan dağılın).[32]

Abdullah b. Amr (r.a.) şöyle demiş:

Bir gün erkenden Rasulullah (s.a.s.)’in yanına gittim. Derken bir ayet-i kerime hususunda ihtilaf eden iki ada­mın seslerini işitti de, Rasulullah (s.a.s.) yanımıza çıktı. Yüzünde gadab belli oluyordu, ve:

“Sizden Öncekiler, ancak ve ancak Kitab hakkında ihtilafları sebebiyle helak oldular.”, buyurdu. [33]

Önderimiz Rasulullah (s.a.s.)’in bu beyanlarından sonra, dönüp zamanımızda ilim adamı diye bilinen, akademik çalışma içinde oldukları söylenenlerin Kur’ân hak­kındaki sergiledikleri tavırlara baktığımızda acaib ve garaib bir hâl ile karşılaşıyoruz.

Anayasamız Kur’ân-ı Kerîm, yeryüzüne hakim olma­ya ve kendisine iman edenler tarafından fitnenin giderilip, O’nun hâkim olunması için indirilmiş iken,[34]günümüzde okumuş zümrenin elinde bir tartışma kitabı, kendi şahsi görüşlerini isbat etmek için bir delil, bir kaynak olarak al­gılanılıyor… Cahil bıraktırılmış halk nezdinde ise, kendi­sine yaklaşılamaz derecede yükseklerde ve okunup üftirülecek, ayrıca yalnızca Ölülerin ruhları için hatmedilecek bir mukaddes eser oluvermiştir…

Kur’ân bir başka diyarda, O’na inandıklarını söyle­yen entelektüel seviyedekiler ve cahil bıraktırılmış halk bir başka diyarda!..

Yoksa siz, Kitabın bir kısmına inanıp, bir kısmını inkâr mı ediyorsunuz? Sizden bunu yapanların cezası, dünyada rezil rüsvay olmaktan başka bir şey değildir. Kı­yamet gününde ise, azabın en şiddetlisine atılacaklardır. Allah, sizin yaptıklarınızdan gafil değildir.

İşte bunlar, ahirete karşılık dünya hayatını satın alanlardır. Bundan dolayı azabları hafifletilmez ve kendile­rine yardım edilmez. [35]

Mü’min muvahhidlerin yegane anayasası Kur’ân, ya bütünüyle iman edilip kabullenerek kendisiyle amel edi­lir, ya da red edilir… Kitabın bir kısmına inanıp, bir kıs­mını reddetmek mümkün değildir. Yani bir kısmını alıp kabul etmek, bir kısmını almamak ve almayı reddetmek… Kendilerini müslüman zannedip iddia eden laik ve de­mokrat itikada sahib olanların davranışları aynen böyledir…    Zikredilen    ayet-i   kerimede    durumları    beyan buyrulmuştur…

“Kur’ân’dan mü’minler için şifa ve rahmet olanı kı­sım kısım indiririz. Zâlimlerin ise, ancak hüsranını arttırır.[36]

Enes b. Malik (r.a.)’ın rivayetiyle Rasulullah (s.a.s.) ŞÖyle buyurur:

“Şübhesiz insanlardan Allah’a yakm olanlar vardır.” Sahabiler:

Yâ Rasulullah, Allah’a yakın insanlar kimlerdir?, diye sordular. Rasulullah: “Onlar, Kur’ân ehli, Allah ehli ve Allah’ın has kullarıdir.” buyurdu. [37]

Emİru’l Mü’minin AH b. Ebi Talib (r.a.)’mn rivayetle-riyle Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurdu:

“Her kim Kur’ân’i okur, onu ezberler, helalini helâl kılar ve haramım haram kılarsa Allah, bu Kur’ân sebe­biyle onu cennete girdirir ve aynı zamanda ailesinden, her birine cehennem(de yanmak) vacib olan on kişiye şefaatçi olur. [38]

Abdullah b. Ömer (r.anhuma)’nın rivayet ettiği şu ha­disi, firaset ve basiret sahibi olup yaratılış gayesinin farkında olanların dikkatine arz ederiz. Abdullah b. Ömer (r.anhuma)derki:

Rasulullah (s.a.s.), bize yönelerek şöyle buyurdu: “Ey muhacirler cemaatı! Beş şey vardır ki, onlarla mübtela olacağınız zaman (hiçbir hayır kalmaz). Ben sizlerin o şeyler (dönemin)e erişmenizden Allah’a sığınırım. (O şeyler şunlardır);

Bir milletin içinde zinâ-fuhuş ortaya çıkıp nihayet o millet bu suçu aleni olarak işlediğinde, mutlaka içlerinde taun hastalığı ve onlardan önce gelip geçmiş milletlerde vuku bulmamış hastalıklar yayılır.

Ölçüyü ve tartıyı eksik yapan her millet, mutlaka kıtlık, geçim sıkıntısı ve başlarındaki hükümdarın zulmü ile cezalandırılır.

Mallarının zekatını vermekten imtina eden her mil­let, mutlaka yağmurdan menedilir (kuraklık cezasıyla cezalandırılır) ve hayvanlar olmasa onlara yağmur yağdırıl­maz.

Allah’ın ahdini ve Rasulü’nün ahdini bozan her mil­letin başına mutlaka Allah, kendilerinden olmayan düş­manı musallat eder ve düşman, o milletin elindekinin ba­zısını alır.

Ve imamları (yani devlet adamları) Allah’ın kitabıyla amel etmeyip Allah’ın indirdiği hükümlerden işlerine geleni seçtikçe (yani diğer hükümleri uygulamadıkça) Al­lah, onların azabını kendi aralarında kılar (yani iç fitne, fesad ve anarşi gibi azablarla tazib eder).”[39]

Sözümüze ara vermeden mü’min muvahhidler olarak anayasamızın Kur’ân-ı Kerîm olduğunu tekrar vurgula­mak gerekir. Mü’min muvahhidlerin itirazsız dinlemek ve itaat etmek, kendilerine farz olan Kur’ân’a varis kılınmış­lardır. Bundan dolayı miraslarına iyi sahib olmalı ve ge­reğini yerine getirmelidirler.

Bir hadis daha zikrederek sözümüze ara verelim. Abdullah b. Mes’ud (r.a.)’mn rivayetleriyle Rasulullah önderimiz (s.a.s.) şöyle buyurur:

“Her kim Allah’ın kitabından bir harf okursa, bu harf mukabilinde kendisine bir hasene (sevab) vardır.’ Ve her hasene on misliyle (mukabele görecek)dir. Elif-Lâm-Mim, bir harftir demiyorum. Fakat elif bir harftir mim de bir harftir.[40]

Kur’ân okumak, gereğine iman edip emredildiği şe­kilde amel etmektir!..

 

---